Każda zdrowa, emocjonalnie dojrzała osoba wie, czym jest przemoc i że nie wolno jej stosować wobec nikogo, jednak często zapominamy, że kary w postaci klapsów, ciągnięcia za ucho, szarpania to też forma przemocy. Każdy, kto wykorzystuje swoją przewagę fizyczną i psychiczna by osiągnąć zamierzony cel wychowawczy stosuje przemoc wobec dziecka, które jest w stosunku do niego bezbronne. Wychowanie nie powinno odbywać się poprzez łamanie woli podopiecznego, ale poprzez system planowanych oddziaływań, które mają na celu uczenie np.:
- Właściwego zachowania
- Szanowania norm i nakazów
- Wykonywania obowiązków
Gdy uczymy tego poprzez strach przed bólem i poniżeniem, tak naprawdę tresujemy dziecko. Ono nie uczy się niczego poza unikaniem kary a zasady w ten sposób mu wpajane nie są przez niego uznawane jako właściwe tylko za konieczne by nie czuć się zagrożonym. Nie wolno traktować osoby od siebie zależne w taki sposób by żyły w przekonaniu, że każdy kto ma siłę może ją przeciwko niemu używać.
Rodzice i opiekunowie mogą sobie nie zdawać sprawy, że kary cielesne, poniżanie, wymuszanie na dzieciach różnych rzeczy wbrew ich ostremu oporowi mogą się wiązać z trudnościami w późniejszym życiu.
Bicie dzieci to nie metoda wychowawcza to przejaw bezradności i słabości opiekuna.
